Σας αρέσει να περπατάτε ξυπόλητοι στο γρασίδι;

Παραδόξως, εκτίμησα για πρώτη φορά αυτό που δίνει το γρασίδι και η φύση στα παιδιά, ενώ κοιτούσα έναν κατάλογο για… πλαστικές πέτρες που μπορούν να περπατηθούν. Όσο αστείο κι αν ακούγεται, υπάρχουν επίσης τέτοια προϊόντα – τεχνητό γρασίδι, πλαστικές πέτρες, τα οποία πωλούνται στους κατοίκους των πόλεων ως υποκατάστατο των πραγματικών. Και αν αυτές οι απομιμήσεις πουλάνε, τότε τις χρειαζόμαστε. Οι άνθρωποι είναι ανώτερα ζώα και παρόλο που ο τρόπος ζωής μας μας εγκλωβίζει σε τσιμεντένιες πόλεις, σπίτια με παρκέ και μεταλλικά αυτοκίνητα, η λαχτάρα για το φυσικό παραμένει μέσα μας. Το γρασίδι αντιπροσωπεύει την ασφαλή φύση, το πράσινο και τη φρεσκάδα που μας φέρνουν ευχαρίστηση.

Όσοι δεν έχουν περπατήσει ξυπόλητοι στο γρασίδι έχουν χάσει μια πολύ σημαντική αισθητηριακή εμπειρία που δεν μπορεί να αντικατασταθεί από το περπάτημα σε τεχνητές επιφάνειες. Οι μίσχοι γαργαλούν απαλά τα πόδια και φέρνουν ηρεμία. Βγάζοντας τα παπούτσια σας και αφήνοντάς τα να σας χαϊδέψουν είναι σαν να αφήνεστε στα χέρια της Μητέρας Γης για να σας φροντίσει. Και ποιος από εμάς -παιδί ή ενήλικας- δεν λαχταρά από καιρό σε καιρό λίγη χαλάρωση και φροντίδα; Τα παιδιά το αισθάνονται αυτό και γι’ αυτό βγάζουν πρόθυμα τα στενά παπούτσια τους σε κάθε ευκαιρία για να περπατήσουν έξω σε πέτρες, άμμο ή γρασίδι. Το να περπατάμε ξυπόλητοι στο έδαφος μας “προσγειώνει”. Μερικές φορές έχουμε περίσσεια ενέργειας που μπορεί να εκδηλωθεί ως ανησυχία, αυξημένη διέγερση, νευρικότητα. Το περπάτημα ξυπόλητος στο γρασίδι αφαιρεί την περίσσεια. Μια τόσο απλή απόλαυση που σπάνια επιτρέπουμε στον εαυτό μας, συγκρατούμενοι από τους φόβους μας. Λίγο περισσότερο από εκατό χρόνια πριν, τα παιδιά περνούσαν τα καλοκαίρια χωρίς παπούτσια στα πόδια τους που μεγάλωναν γρήγορα, τρέχοντας μέσα στη σκόνη των δρόμων ή στο γρασίδι των λιβαδιών, νιώθοντας κάθε χτύπημα κάτω από τα πόδια τους, αναπτύσσοντας τις ικανότητές τους να διατηρούν την ισορροπία τους, την ευαισθησία τους – όλα αυτά που σήμερα παραμελούνται, αλλά αφήνουν το σημάδι τους. Όταν σήμερα διαπιστώνουμε την έλλειψη αυτής της απαραίτητης επαφής με τη φύση, η οποία εμποδίζει το παιδί να αναπτύξει τις ικανότητές του, τότε ανοίγουμε τους καταλόγους που ανέφερα και αρχίζουμε να αγοράζουμε υποκατάστατα. Ξεχνάμε ότι υπάρχει ένας ευκολότερος, πιο φυσικός τρόπος. Έχετε παρατηρήσει τι κάνει το θρυμματισμένο γρασίδι κάτω από τα πόδια σας; Στην αρχή ένα κοτσάνι πηδάει και τεντώνεται, μετά ένα δεύτερο, μετά ένα τρίτο. Είναι τόσο ενεργητικές που περιμένω να ακούσω ένα κουδούνισμα σε κάθε κίνηση. Σταδιακά το μονοπάτι μας εξαφανίζεται και μένει μόνο το ζωηρό, πράσινο λιβάδι. Όταν κι εμείς νιώθουμε συντετριμμένοι ή κουρασμένοι από την καθημερινότητά μας, ένας περίπατος σε ένα καταπράσινο γκαζόν μας δίνει λίγη από την ενέργεια και την αντοχή του και σταδιακά γινόμαστε καλύτερα. “Όλη η ζωή είναι γρασίδι” είπε κάποτε ο Clifford Syme. Θα έλεγα: όλα τα ζωντανά πράγματα χρειάζονται γρασίδι.

Συγγραφέας Elena Eneva, παιδοψυχολόγος